W dziejach hinduizmu dostrzec można dwa zasadnicze wątki, często pozostające w stanie napięcia między sobą. Pierwszym, bardziej znanym na całym świecie jest wiara w przeznaczenie, ostateczność wyroków losu. Łączy się ona bezpośrednio z teorią wędrówki dusz, zgodnie z którą niesmiertelna dusza człowieka przechodzi przez bardzo wiele kolejnych wcieleń, wstępując w różne byty - od materii nieożywionej, poprzez rośliny i zwierzęta aż do ludzi, równiez zróżnicowanych. Wszystko to ma jeden cel - osiągnięcie doskonałości pozwalającej na zakończenie cyklu narodzin. Właśnie ten system wierzeń wyjaśniał i usprawiedliwiał a i poniekąd był przyczyną powstania silnie rozwarstwionego spopłeczeństwa kastowego oraz pewnego rodzaju obojętności na niedolę drugiego człowieka przy ogólnie mocno rozwiniętej wrażliwości. Drugim wątkiem tradycji religijnej jest sile przekonanie o konieczności wypełniania obwiązków wynikajacych z pozycji społecznej jednostki, swoistego "grania roli", bardzo skrupulatnie wyreżyserowanego przez tradycję. Przepisy były odmienne dla każdej kasty i obejmowały niemal wszystkie dzidziny życia, od zalotów i zawierania małżeństw począwszy, skończywszy na doborze pokarmów czy ubiorów. Taka tradycja bardzo mocno wspierała rozwój i nadawała religijną rangę podziałom kastowym.